De verwachtingen waren dit jaar hoog gespannen. De onderlinge strijd zou groter worden en er zouden een paar ijzersterke buitenlandse teams aan de ronde gaan meedoen. Het Zwitserse Atlas, Orbea uit Spanje en zeker het Team 3C Gruppe uit Duitsland vielen al snel door de mand. Met name de laatste, die op hun website beweren het meest succesvolste continental team van Duitsland te zijn, brachten veel minder dan op voorhand werd verondersteld. Even, met een knallende etappezege, leek de tegenstand uit Noorse hoek van Joker-Bianchi te komen, maar ook zij konden de hoge verwachtingen niet waarmaken.
Van Nederlandse bodem was het toch weer de Rabobank die de koers controleerde, al leek het wel of de overmacht van deze ploeg in voorgaande edities stukken groter was. Het feit dat niet zij, maar uiteindelijk Van Vliet-EBH-Elshof het ploegenklassement won, is hier een duidelijk voorbeeld van.
Voor mij persoonlijk was het een lastige koers. Het niveau en zo veel dagen achter elkaar koersen ben ik niet gewend en dus is het een kwestie van aanpoten. Eigenlijk ging het iedere dag beter. Ik begon de proloog met een 109e plaats. De 1e etappe ook 109e. De 2e etappe naar Heerhugowaard al 85e. In de 3e etappe over de afsluitdijk naar Appelscha kwam ik als 35e over de meet. De 4 etappe een 50e plaats. Toen sloeg het noodlot toe. Ik viel na 170km koers in de 5e etappe. Nog 60km te gaan want deze etappe was maar liefst 227km. Veel schaafwonden, in de middag een zware tijdrit en een moeilijke nacht als gevolg. De dag erop weer vol goede moed gestart toen het hele peleton weer ging stapelen bij 60km/per uur. Weer lag ik op de grond. Helm gebroken, fiets kapot. Later zou blijken dat ik mijn SI-gewricht bij die valpartij had gekneusd. De 8e etappe op zaterdag ging nog redelijk. De 9e etappe was echt te veel. Bij het klimmen deed mijn heup gewoon echt zeer en dus moest in de laatste etappe opgeven. Al met al wel een heel mooi evenement om mee te maken!
